در مناطق خشک و کم باران، پوشش قهوه‌ای تا سیاه رنگ سنگها را می‌پوشاند که ترکیب شیمیایی آن شامل اکسیدآهن یا اکسید منگنز است که به دلیل سطح براقی که ایجاد می‌کند ورنی بیابان گفته می‌شود. البته با وجود این که این پدیده عمدتا در مناطق بیابانی و گاه غیر بیابانی دیده می‌شود. این پوشش تیره، بسیار نازک است و ضخامتی حدود 1/0 تا 5/0 میلیمتر دارد و می‌تواند بر روی تمام سنگها تشکیل شود و در اغلب مواقع هنگامی که سنگ شکسته شود، بخش داخلی آن رنگی کاملا متضاد با سطح سنگ دارد. این پدیده بستر مناسبی را برای انسانهای پیشین جهت ثبت عقاید و باورهای خود مهیا کرده بود و با توجه به اینکه ضخامت این لایه بسیار کم است و از طرفی زمانی بسیار طولانی برای احیاء آن نیاز است، لذا اغلب شکلهای ترسیم شده توسط آنها تاکنون بدون تغییر باقی مانده است.
منبع: کتاب تنوع زمین‌شناختی ایران – سید امیر توکلی صبور
گردآوردنده: سمیه احمدی – کارشناس فنی گروه معدنی و بازرگانی زرمش
